Reichenberg

"Fi 103 Re4"

De bemande V1, codenaam Reichenberg, moest de onnauwkeurigheid opvangen van de V1 maar was zelf geen vergeldingswapen. Met een geschatte overlevingskans van 1% sprak men van “SO” (Selbst Opfer) missies.

Door de steeds slechtere oorlogsvooruitzichten in Duitsland werden ook de bedachte methodes om het tij te proberen keren er alsmaar wanhopiger.
Voor de bemande V1 werden versies gepland tegen land- en zeedoelen maar ook voor het rammen van geallieerde bommenwerpers. De vrijwilligers werden aan de speciale K.G.200 toegevoegd in een eenheid die officieus “Leonidas” werd genoemd, naar de Spartaanse koning die zich met 300 krijgers opofferde tegen een Perzische overmacht. Hoewel Hitler geen grote fan was van het zelfmoord aspect van het project liet hij begaan en begon men de ontwikkeling in 1944.

Nog een voorbeeld van de extreme methodes die in het Derde Rijk onderzocht werden was de “Natter”. Dit toestel moest geallieerde bommenwerpers onderscheppen en was uitgerust met raketten in de neus. Als de piloot de raketten op de bommenwerpers had gericht en afgevuurd zou hij zijn parachute gebruiken.

Het ombouwen naar een bestuurbare versie viel mee maar er mee vliegen en vooral landen bleek een hele uitdaging.
Gezien de geweldadigheid van een lancering per katapult werden bemande V1’s in de lucht gebracht door een 2-motorige Heinkel bommenwerper. Voor het trainen was de springlading uiteraard vervangen door gewichten. Enkel de beste piloten zoals Hanna Reitsch konden met één landingsglijder en aan een snelheid van 220 km/u het toestel veilig aan de grond zetten. Met de tweezitter versie kon de instructeur aan het einde van de oefenvlucht de controle overnemen en de aartsmoeilijke landing voor zich nemen. Goed kunnen landen was voor de uiteindelijke missie tenslotte van weinig tel…

Types

Re1 Eénzitter zonder aandrijving
Re2 Tweezitter zonder aandrijving
 Re3 Tweezitter met aandrijving
 Re4b Eénzitter met aandrijving

Fi103Re_types-optim

Hoewel gesteund door o.a. Hanna Reitsch en Otto Skorzeny werd de operatie in februari 1945 stopgezet. De tests gingen wel verder.

Ondanks de testvluchten, opleidingen en productie van zo’n 175 exemplaren zou de Re4 uiteindelijk nooit tot inzet komen. Het project werd sterk vertraagd door interne verdeeldheid, Hitler voelde er weinig voor en zeker niet de nieuwe commandant van “KG200” vanaf oktober 1944. Hij zag meer in missies met alternatieven als de Mistel, zonder “SO” (Selbst Opfer) aspect. De berichten dat er toch inzetbare Re4’s aangetroffen werden nabij vliegvelden suggereren dat de snelle opmars der geallieerden, steunend op de Antwerpse haven, ook een rol kan gespeeld hebben. Een document van KG200 opgesteld eind januari 1945 laat er in elk geval geen twijfel over bestaan wat in de Antwerpse haven het hoofddoel geweest was; “lohnendste Angriffsziele” (waardevolste doelen) de “Kruisschans- und Royersschleusen”.

Laat in april troffen eenheden van het Amerikaanse 9de Leger een V1 assemblage faciliteit aan waar ze tevens de geheime Reichenberg variant vonden. De ontdekking werd gedaan door een tank bataljon van de 5de Tank Divisie in een dicht bebost gebied nabij Dannenberg. De volgende foto’s en enkele van hun beschrijvingen, te vinden in he NARA archief, beschrijven wat ze aantroffen. (Met dank aan V2rocket.com).

Nadat ze in handen van de geallieerden vielen werden de meeste al snel verschroot of vielen ten prooi aan de tands des tijds.
Momenteel zijn er nog maar een handvol exemplaren van dit, op zich reeds zeldzame, wapen op de hele wereld. Eén van hen is eigendom van de stad Antwerpen. Op onze “Reichenberg overlevers” pagina vindt u het verhaal van hoe het Antwerpse en andere exemplaren al die jaren, soms maar net, overleefden.

Klik hier voor meer info over de Antwerpse en andere Reichenberger overlevers.